Sit de coltura e attualità
in lengua milanesa
Invia i tuoi messaggi a:
info@elmilanes.com















On estaa magica Articol del 2004 de la Marina Galeoni

El mè viagg in India l’è cominciaa per cas, on vol in aereo, on zaino, la mia Lonely Planet, qualche liber e ona amisa pèna conossuda che, poeu hoo scopert, la s’è rivelada ona fantastica compagna de viagg.
Quand sèmm atterraa a Bombay, l’era nòtt fonda, ma èmm cominciaa subit a nasà l’aria tropical de l’India on’aria che la te avvòlg, l’è acquosa, calda, la sa de spezzi, de animal, de fògna, de incens. L’Euròpa l’è ai spall, ma ancamò te se ne rendet minga cont e la granda adescatris la t’ha gemò rapii. I monsoni scandissen i giornad, i itinerari, i comper i attes, in India s’impara a spettà a vègg minga premura, la soluzion l’arriva sicurament perchè tì te see pront a tucc i possibil variant.
Dòpo trii dì sèmm ripartii vers i 1000 Indie: l’araba Ahmedabad cont i sò moschee, la romantica e immobil Udaipur cont i palazz di maharaja che galleggien sora l’acqua del lagh, Jodhpur pòsta al margin del desert con la fortèzza de Meharangarh simbol de la presenza viva e attiva del maharaja ch’el stà lì de cà con la soa familia, i palazz che gh’ann i tecc coloraa de celèst e che ghe dann on’aria serena e rilassant, Jailsamer tutta gialda e dorada come el desert che le circonda, Jaipur tutta ròsa in onor de la visita del Princip e futur rè Edoard VII nel 1876 con cont i cà e i mercaa, cont i mercant pien de danee e gent in preda a ona povertà estrèma. Agra inquinada e ostil cont el sò indimenticabil Taj Mahal ch’el par rivà sù fina al ciel inscì gigantesch e inscì legger e poeu Khajuraho cont i templi immers in del verd e cont altoriliev eròtich e per finì Vanarasi la città sacra sora la mader Ganga (il Gange).
Quèst e tanti alter hinn i mè fotografii, ma quèll che te portet da l’India l’è quèll che te resta in l’archivi de la memoria.
L’è la religiosità che la quatta sù ògni còssa, in ona manera inscì natural che te se sentet a pròppi agio tra Shiva, Brama, Vishnu, el simpatich Ganesha cont el coo d’elefant e tucc i infinii incarnazion.
L’è l’eleganza che gh’hann i dònn indian fassaa in di sari tutt coloraa, pien de gioiei anca intanta che mungen i vacch, scaven in tèrra ò impasten fanga e mèrda de vacca.
E poeu gh’è la tempesta d’emozion e la magia che vegnen dal lent scorr del Gange.
Vanarasi l’è lì adagiada sora on’alzana de sto fiumm che par grand come el mar, piena de son, canti e preghier, dominada dal caòs, ma lenta in di moviment, in di procession di santoni in i abluzion di fedei, in di vacch immòbil e incastraa in vicol strenc e scur.
Vanarasi cont i foeugh doe brusen i còrp de quei che hinn mòrt chì e interrrompen el ciclo de la rinascita e acceden al paradis, gh’è minga disperazion n’è dannazion in la mòrt, ma on’infinida gratitudin.
Ògni sera al tramont i bramin ringrazzien la Mader Acqua in on rito antigh e primitiv e la gent assiepada longh el fiumm la regala fior e lumin intanta che campann, tambur, foeugh e incens culminen nel moment de l’abluzion.
Sari i oeugg...e quand i a dervi sont a Milan. L’India però la te lassa minga, la ven con tì, la te corr adree e la te consola intanta che te troeuvet la toa quotidianità, el traffich nervos e senza pazienza la gent tutta infogada in la prèssa e qualche can al guinzali.

 ARTICOI